co wcześniej znano z teatrów".<br>W Warszawie lat dwudziestych Teatr Narodowy mieścił się przy Placu Krasińskich, w gmachu oddanym do użytku w 1779 roku. Według Barbary Król-Kaczorowskiej, był on "podobny do wszystkich europejskich średniej wielkości teatrów". Mieścił do 1000 widzów na parterze, w trzech piętrach lóż, na galerii i paradyzie. Po remoncie przeprowadzonym w 1816 roku za dyrekcji Ludwika Osińskiego cały parter (wcześniej częściowo "stojący") umeblowano krzesłami i ławkami, a widownię oświetlał nowy żyrandol - "przepyszny pająk". Było w nim aż 120 dekoracji, lecz wykorzystanie ich napotykało na trudności; uskarżano się, że na przykład wschód słońca bywa hańbą dekoratora i mechaników