się marzy "wielka miłość" w sztuce. A to przecież niemożliwe. Co zrobią ci odepchnięci, zawiedzeni, rozczarowani? <br>Oczywiście, myślę i o sobie. <br> Coraz bardziej intrygują mnie młodzi wykolejeńcy. Chciałabym znaleźć się w ich środowisku, postarać się ich zrozumieć. Dlaczego są tacy? Jak do tego doszło? Pewnie dlatego, że nic ich nie pasjonuje. Jasne, jak młody nie ma nic, to szuka emocji choćby w drace. Nie można żyć bez napięć. Nuda rodzi zło. <br>O rany! Może ja powinnam pójść na psychologię? I właśnie zająć się "prostowaniem ścieżek" młodocianych przestępców? Czy to nie byłaby bardziej pożyteczna praca niż rozbijanie fortepianu? A czy to ważne