egzystencjalizmu zespala w jedno podstawowa atmosfera emocjonalna, zarazem jednolita i giętka, w której są zanurzone skądinąd tak niepodobne do siebie style, jak styl Kierkegaarda i Heideggera. Na czym ta atmosfera polega? Na pytanie to niełatwo odpowiedzieć. Będziemy jeszcze do tego wracać. Jakąkolwiek jednak byłaby odpowiedź, jedno wydaje mi się pewne: patetyczny w całym tego słowa znaczeniu Ethos filozofii egzystencjalnej zdradza od samego początku aż do końca jakieś głębokie pokrewieństwa z wartościami, które przyniosło, odsłoniło, a najczęściej także po raz pierwszy nazwało chrześcijaństwo. Bez chrześcijaństwa Ethos egzystencjalizmu byłby zupełnie niezrozumiały.<br>Zanim raz jeszcze powrócimy do tego stwierdzenia, zajmijmy się czysto teoretyczną warstwą