straszne mimo ciężkiej pracy.<br>Od rana w pracowni zaczął się ruch, szczękały nożyce i co chwila dźwięczał dzwonek. Musiałem wyjść na miasto, choć nie miałem na to najmniejszej ochoty. Wymknąłem się z bramy ostrożnie, przygotowany na wszystko, ale ludzie chodzili jak przed wojną i powoli odzyskiwałem spokój. Trochę się jeszcze peszyłem na widok Niemców, ale tym razem nie wyciągali pistoletów, więc i ja zacząłem oglądać wystawy. Przypatrywałem się też ruinom znanych mi domów. Ze zdziwieniem zauważyłem kawiarnię, gdzie było tłoczno i gwarno. Podjechała pod nią właśnie śmieszna riksza z ludźmi dostatnio ubranymi. Ten widok znacznie mnie uspokoił.<br>Przed następną kawiarnią przystanąłem