jego wierszy jako dzieła wyłącznie pokoleniowego, historycznego albo socjologicznego. Ani działalność polityczna, ani wyrażająca się w wierszach wrażliwość na los i język społeczeństwa nie likwiduje "bycia sobą" czy "bycia potęgą".<br> Staram się tu nie przywoływać programów, ale muszę się powołać na pewien ważny wywiad z Barańczakiem pod prowokującym tytułem: "Jestem pięknoduchem, estetą i parnasistą", w którym zresztą sam mówi, że przyczynił się, uprawiając krytykę, do wytworzenia dzisiejszego powszechnego obrazu Nowej Fali. Świetnie analizuje tu źródła własnego gustu, programu, przeżycia pokoleniowego. Przede wszystkim twierdzi, że one wcale głównie nie zależą od rzeczywistości pozapoetyckiej, polityki czy założeń teoretycznych, ale raczej od wrażliwości na