i w żadnej epoce nie atakowano rozumu z większą gwałtownością niż w naszej&lt;/&gt;.<br>&lt;tit&gt;Mit Syzyfa&lt;/&gt; ukazał się u Gallimarda w 1942 roku, kiedy irracjonalizm ludzki zdawał się sięgać zenitu. Camus doskonale wiedział, jakie są źródła tego irracjonalizmu i wybrał czynną walkę z nim. Nie był to irracjonalizm filozofów, artystów, zblazowanych pięknoduchów. Był to irracjonalizm ludzkiego stada, popychający je na krawędź szaleństwa - irracjonalizm krwi, rasy, irracjonalizm zbrodni. W eseju &lt;tit&gt;Człowiek zbuntowany&lt;/&gt; znów jednak wraca ujęcie irracjonalizmu jako znaku epoki - znaku, którego nie da się wymazać. Oto epoka przeniknięcia odrazą do zimnych, rozumowych spekulacji, epoka pełna nadziei, że triumf irracjonalizmu umożliwi ludzkości przetrwanie