estetyczne nad prawdę historycznego ubioru twierdził, że ważniejsze jest podkreślenie przez kostium urody aktorki niż dopasowanie stroju do epoki i roli, co czasem jest wręcz niewskazane. <q>„Aktorzy recytowali swoje kwestie nienaturalnie, zaznaczając cezurę i kadencję wiersza, zwróceni zawsze twarzą ku publiczności, do której nie było im wolno odwrócić się plecami. Hamowało to ich ruchy na scenie i zmuszało do zmiany miejsca w sposób sztuczny, tym bardziej że poeta - dyrektor dążył do Ťmalowniczegoť rozmieszczania aktorów na scenie"</>. Rygorystyczne tępienie odstępstw od ustalonych zasad gry sprawiło, że teatr weimarski mimo rzeczywiście wielkich osiągnięć krytykowano za nadmierne tłumienie emocjonalności, za sztuczność i marionetkowe