jest oddawanie wewnętrznego ciepła Ziemi poprzez konwekcję w płaszczu. Z konwekcyjnej teorii dryftu kontynentalnego wynikają wnioski, które umożliwiają jej testowanie. Skoro skorupa oceaniczna stale tworzy się w strefach rozchodzenia się wznoszących prądów konwekcyjnych, to młodsze powinny być w dnie oceanicznym skały magmowe bliżej ryftu, a najstarsze te, które dotarły w pobliże rowów oceanicznych.<br>Obszary o jednakowym wieku powinny być równoległe do ryftu. Na tych przesłankach oparta została interpretacja pasków magnetycznych w skorupie oceanicznej. Paski magnetyczne są to strefy cechujące się tym samym kierunkiem namagnesowania skał (przeciwnym w kolejnych paskach), rozmieszczone symetrycznie do ryftu. Można potraktować nowo tworzoną skorupę oceaniczną w strefach