z kieszeni w oparciu fotela, zagarnia kosmyk blond włosów za ucho, a ja podążam za nią głową i przechodzę już na normalny ton głosu:<br>- Punkt pierwszy planu: wstajemy razem. Ty trzesz oko. - Głośno wciągam powietrze. - Albo poczekaj, jeszcze sobie dziabnę. - Przechylam butelkę i bursztynowy eliksir wlewa się we mnie, znów podrażnia przełyk, ale już delikatniej. Przytrzymuję trochę w ustach i po chwili daję spokojnie spłynąć do gardła.<br>Dlaczego to robiłem? Może jednak po to, by przekonać samego siebie, że jestem jak wszyscy? Że to nie sprawa mojego feleru, niedostatku hormonów, niedoróbki materiału. Może chodziło właśnie o to, żeby rozmawiając z takimi