spełnienia człowieczeństwa i egzystencji chrześcijańskiej. Wyzwala od nacisku konieczności wykazania się osiągnięciami nie tylko w życiu świeckim, ale również religijnym. W obliczu Boga nie można powoływać się na własne osiągnięcia i własną sprawiedliwość. Przypowieść o faryzeuszu i celniku wyraża to z nieporównaną mocą. Człowiek nie jest usprawiedliwiony przed Bogiem na podstawie swoich dokonań i zasług. Decydującą rolę odgrywa jego wiara i pełne ufności powierzenie się miłosiernemu Bogu, pomimo ludzkich ułomności, błędów i upadków. Życie ludzkie ma swój sens nie tylko wówczas, gdy jest znaczone powodzeniem i osiągnięciami, ale również wówczas, gdy nie ma w nim blasku sukcesu i uznania, gdy pozostaje