tekście zaznaczał, że krytyka jest "dziedziną ryzyka i kaprysu, namiętności, ale i oślego uporu", lecz także "spontanicznej swobody i uczucia braterstwa", które rodzi się w ludziach, co "umieją się docenić we własnej odrębności". Błoński nie był w swoich sądach odosobniony. Tak czynni podówczas uczestnicy życia literackiego na codzień uwikłani w podwójne role krytyków i historyków literatury w szacownych instytucjach naukowych - jak Jerzy Kwiatkowski w Uniwersytecie Jagiellońskim, Jacek Łukasiewicz w Uniwersytecie Wrocławskim czy Tomasz Burek w Instytucie Badań Literackich, właśnie bronili prawa do dezynwoltury sądu i idiomatyczności języka. Wydawało im się rzeczą słuszną, by odpowiedź na idiolekt utworu literackiego była równie intymna