w końcu pojawiała się na zewnątrz i gdy już, już miała coś powiedzieć, sytuacja zwykle się zmieniała. I choć te minione sytuacje straciły na znaczeniu od czasu spotkania w barze, Joanna miała świadomość, że ich również nie wykorzystała. Nie składała tego jednak na karb swojej powolności, wiedziała bowiem, jak szybko pokonuje wszystkie korytarze, jak gorączkowo łapie rozbiegane myśli i odnajduje najwłaściwsze słowa, więc to nie jej powolność była przyczyną tego, że nie mogła porozumieć się ze światem, lecz szybkość świata, w którym sytuacje zmieniały się jak obrazki w kalejdoskopie, i gdy właśnie miała coś powiedzieć lub zrobić, wstrząśnięte niecierpliwą ręką szkiełka