się było w nim ukryć, więc zagrzebaliśmy się w stercie siana. Po jakimś czasie usłyszeliśmy ludzi. Mieli widły i zaczęli dźgać. Nietrudno im było poznać, która sterta jest naruszona. Słyszałam wesołe okrzyki i nawoływania - dorosłych i dzieci. I słyszałam, jak ich wyciągano. Nie słyszałam żadnej skargi. Tylko śmiechy i ochocze pokrzykiwania. I jak ich liczyli - odin, dwa, tri, czotyry, piat', szyst'. I jak się upewniali: czy my wsich ich dostały? Przeczekałam w stercie do nocy, głęboko zakopana. Noc była cicha, pogodna. Leżeli szeregiem w poszarpanych i zakrwawionych ubraniach. Księżyc jasno świecił, ale nie mogłam rozpoznać ich podźganych i pociętych twarzy.<br><br>- A