negotiantes często mieli ziemię na wsi, ale przeważną część dochodów czerpali z handlu, więc rozmiary własności gruntowej nie były miarodajnym wskaźnikiem ich zamożności. Znamienne, że w braku łatwo uchwytnego, wymiernego kryterium zamożności król zadowolił się nazwami trzech kategorii społecznych: "znaczniejsi i możni" (maiores et potentes), "następujący po nich" (sequentes) i "pomniejsi"(minores). To wystarczyło. Wiedza o przynależności jednostki do którejś z tych kategorii musiała być w lokalnym środowisku notoryczna i dostępna królewskim urzędnikom, skoro na tej wiedzy oparto precyzyjne wymagania dotyczące uzbrojenia. Trójstopniowy podział wolnych Longobardów na maiores, sequentes i minores nie został wprowadzony edyktem przez Astulfa, lecz opierał się na