angielskimi pisarzami, których szczególnie pragnął oczarować, posunął się nawet do sporządzenia ściągaczki na mankiecie. Wszystko na próżno. Dowcipy nie wychodziły. Coś takiego trudno byłoby znieść zwykłemu śmiertelnikowi - cóż dopiero Słonimskiemu, autorowi "Kronik tygodniowych", który przez dwadzieścia międzywojennych lat dopracował się był reputacji najdowcipniejszego człowieka w Polsce. Dla niego ta emigracyjna porażka była wystarczającym powodem, aby rzucić się w paszczę PRL-owskiego lewiatana. Ucisk uciskiem, cenzura cenzurą: w Warszawie wciąż jeszcze czekał ten kawiarniany stolik, przy którym można było usiąść, rzucić od niechcenia dowcipną uwagę i usłyszeć - nareszcie - śmiech. Śmiech ludzi mówiących tym samym językiem.<br><br>2.<br> W wersji Słonimskiego ta historia powrotu