chorych, <br>właściwie operować rannych. Hania ściągnęła brwi, patrzyła na kobietę prawie wrogo. Wyglądała zabawnie w drelichowej bluzie z pagonami i w barwnej szmatce fartucha z falbanką. Musiała być spragniona zwyczajnej babskiej rozmowy, może zwierzeń. Zmęczona frontem i jego surowością, trzepała językiem. Zarumieniona od ognia, mieszała kopystką kleistą masę, całą uwagę poświęcając kaszy. Odstawiła wrzącą i gęstą, posoliła, przysiadła. Rozpięła guzik kieszeni i wyciągnęła ku nim rękę z kartonikami:<br>- Eto Kola, eto Andriusza - podsunęła im pod oczy fotografie.<br><br> Marta obejrzała je, podała sąsiadce. Z jednej patrzył w przestrzeń ostrzyżony "na zero" żołnierzyk, na drugiej uśmiechał się do obiektywu gimnazjalista. Podobni do siebie