Przecież powinienem go za to po nogach całować! A ja mówię: <br>- To niemożliwe... panie profesorze... <br>Czuję, że tym "niemożliwe" dotknąłem go do żywego. <br>- Niemożliwe? - pyta z hamowaną irytacją. <br><br>- Nie mogę przychodzić codziennie... <br>- Cóż ty, łaskę mi robisz?! <br>- Muszę grać w "Stodole" i w ogóle... Chcę zarobić trochę pieniędzy. <br>Jakiż jestem potwornie niezręczny. <br>- Ach tak? To może od razu lepiej w "Krokodylu"? Właśnie teraz? <br>Odważyłem się spojrzeć mu w oczy: <br>- Tak. Muszę... muszę się... kimś zająć. <br><br>- Ten "ktoś" to dziewczyna? Dziecko zrobiłeś? <br><br>- To nie jest tak, jak pan profesor myśli. <br>- Ja nic nie myślę! Możesz się łajdaczyć! Co mnie to obchodzi? Ja