fortepiany, sztychy, portrety, meble w stylu biedermeier. Okno w tiulach. Staję przy jednym z nich. To pewnie z tego... runął. - Podchodzę do fortepianu... Śmieszny, salonowy instrument! Czy mam sobie wyobrażać, że on tu siedzi i gra? Mam o nim myśleć per "Frycek"? Po to tu przyszedłem? Nienawidzę tej czułej, egzaltowanej poufałości, z jaką się zwykło o nim mówić. Ewa długo wpatruje się w portret. Ulega nastrojowi. A ja zupełnie nie potrafię się wzruszyć. Tak na zawołanie. <br>Wychodzimy. Spacerujemy po dziedzińcu Akademii. Patrzy na nas zła, brutalna twarz kondotiera. I nagle ogarnia mnie mój strach. Dobry znajomy. Najchętniej nie poszedłbym na lekcję