mnie od dawna po łacinie, i to na różnych zabytkowych bullariach i collectiach.<br>- O Boże! - westchnął z uśmiechem monsignor Rigaud. - Pisanych najgorszą w świecie łaciną!<br>Odsunął się trochę od biurka. Wyprostował. Wyprężył. Powtarzał to raz po raz w ciągu rozmowy. Miało się wrażenie, że takimi poruszeniami chce sobie choć trochę powetować przykucie do biurka. W przeciwieństwie do księdza de Vos, nieustannie mi przerywał. Po trosze dlatego, że już znał sprawę, ale przede wszystkim dlatego, że nie interesowało go ani tło, ani charakterystyka ludzi, lecz strona prawna konfliktu i wyprecyzowanie prawne sytuacji. Reszta nie miała dla niego znaczenia.<br>- Pierwszy raz przerwał mi