i wciśnięto mu do rąk siedmiostrunową harfę. Ociemniały wielkolud, przybity hańbiącym mozołem przy żarnach, stanął w świątyni nie opodal dwóch kolumn i pokornie wygrywał na strunach melodię, którą kiedyś nuciła mu matka. Ale bibosze wcale go nie słuchali. Sprowadzili go jedynie po to, by napawać się widokiem jego upadku i powetować sobie w ten sposób wszystkie chwile strachu i krzywdy, jakich doznali z jego przyczyny. Dźwiękliwe tony hebrajskiej pieśni gubiły się w pijackich wrzaskach, w ohydnych obelgach i urąganiach miotanych na sponiewieranego mocarza.<br>Blady jak trup, z pustymi oczodołami Samson znosił cierpliwie zniewagi. Wydawał się człowiekiem bezradnym i złamanym duchowo. Nikt