uznanie osiągnął, poczuł się osaczony... i skrzywdzony. Znalazł się jakby wewnątrz cudzych świadomości, które go teraz przerabiają na własną modłę. Największy nawet cudotwór musi zostać w końcu opisany i zaklasyfikowany. Im pisarz znany szerzej i lepiej, tym szybciej zastyga w cudzych spojrzeniach: powodzenie zmusza go niejako - za pośrednictwem czytelników - do powielania własnych odkryć. Tym samym zwycięstwo zmienia się w klęskę. Kto naprawdę zdoła narzucić swą osobowość bliźnim, nie będzie już mógł jej poznać, zniekształconej przez tysiączne wcielenia. Przemnożony przez tłum, artysta gubi jednostkową odrębność, jedyną wartość, na której mu naprawdę zależy.<br>Dlatego nic nie przeraża bardziej Gombrowicza niż poczucie, że już