to najprostsze. Teraz nareszcie czuję się gotowa je zrobić. Dotąd paraliżowana irracjonalnym lękiem przed tragicznymi wypadkami, czyhającymi tylko na kierowcę na jego samochodowej trasie i biorąc to do siebie, nie odważyłam się na wyczyn samodzielnego prowadzenia auta. Traktowałam to jako prowokacyjne wyzwanie dla fatalnego losu. Widziałam jedynie potencjalne ryzyko, nic poza tym. <br>Myślę, że razem z chorobą wytłumiłam w sobie takie fatalistyczne podejście. Trzeba tylko dobrze opanować maszynę, trzymać się znaków drogowych i przepisów ruchu. Poza tym w czasie jazdy, postawić nie na lęk i przewidywanie najgorszego, tylko na pewność siebie i ostrożność. <br>Widzę nieraz za kierownicą dosłownie zgrzybiałych staruszków. Dlaczego więc