w postaci buntu księcia galickiego Jerzego Dymitrowicza (1431 r.), kontynuowanego przez jego synów zakończyło się (mimo dramatycznych momentów, w których Wasyl II został uwięziony i zdetronizowany, a potem oślepiony) katastrofą buntowników, potępionych na specjalnym synodzie przez Kościół i odrzuconych przez większość bojarstwa.<br><br> Wypadki te odbiły się na przyszłych nie do pozazdroszczenia losach młodszych członków rodziny wielkoksiążęcej. Otrzymywali oni wprawdzie własne udziały, gdzie mieli panować. Udziały te jednak wymierzano coraz skąpiej, aby nie mogły dostarczyć środków do ewentualnego wystąpienia przeciw wielkiemu księciu. Książęta dzielnicowi - ubodzy, stale otoczeni systemem szpiegów i stale podejrzani - kończyli zazwyczaj tragicznie. <br><br> W tych okolicznościach coraz bardziej wyrastała osoba