nie mają w sobie z zadzierzystości, znanej z popularnych operetek. Przeciwnie - są wykończeni. To nie jest armia, to na poodparzanych koniach siedzą wymordowani ludzie, którzy niczego już nie pragną poza powrotem do domu. Nie chcą mieć pośladków i ud otartych o skórę siodła. W czasach ubiegłej wojny drwili z Czechów, pozdrawiając ich podniesionymi w górę rękami. Ale teraz uznają swój błąd, chętnie podnieśliby ręce, lecz nakazano odwrót. Nikt nie popędza koni. Ci, którzy są z Budapesztu, wspominają wspaniałości miasta, jego światła i Wyspę Małgorzaty, łaźnie i tureckie ruiny starej Budy, parlament po stronie Pesztu, sprawdzający swój majestat w stalowej wodzie Dunaju