ruchu na ulicy Kanałowej i patrzyła na nieuprzątnięte ciągle zgliszcza domu, w którym się wychowała i przez wiele lat mieszkała. Właśnie stamtąd policjanci przywieźli ją do gmachu komendy i usiłowali przesłuchiwać.<br>Bezskutecznie. Z Genowefą R. nie można było nawiązać żadnego kontaktu, była jakby nieobecna i zdawało się, że nikogo nie poznaje. Zaczęła mówić dopiero po prawie rocznej kuracji w szpitalu psychiatrycznym w A., gdzie stwierdzono u niej ciężką chorobę psychiczną, spowodowaną urazami z dzieciństwa i wczesnej młodości.<br>Oto jej relacja, przytoczona w odpowiednim skrócie: &lt;q&gt;"Miałam pięć lat, kiedy ojciec powiedział mi, że mama miała poważny wypadek i leży w szpitalu. Później