ciężkiej powagi, przeszkadzającej w percepcji sztuki. Również na zasadzie cennego kontrastu Schlegel pochwala ukazanie ohydnego oblicza zła: &lt;q&gt;&#132;Daleko ważniejszy jest zarzut, że Szekspir obraża nasze uczucia jawnym przedstawianiem ohydnej szpetoty moralnej, brutalnie rani serca i drażni oczy widowiskami nieznośnie odrażającymi. W istocie nigdy nie przyćmił gwałtownych, krwiożerczych namiętności nadobnym pozorem, nigdy nie stroił zła w fałszywy blask wielkoduszności, i za to godzien jest najwyższych pochwał. &lt;gap&gt; nasze nerwy niechaj pogodzą się z bolesnymi wstrząsami, jeśli nasza dusza w zamian zostanie uwznioślona i wzmocniona"&lt;/&gt;. Podobnie - w zakresie stylu: wielkość i tragizm łączy się w dramatach Szekspira z urokiem słodkiej poezji.<br>Kluczowy sens