swojej rozpaczy, poczuciu niesprawiedliwości, tym głębszym, im więcej szokujących scen musieli oglądać. <br>Samo przebywanie w sanatorium nie było dla wielu nowych kuracjuszy czymś tak zatrważającym jak zobojętnienie, przychodzące z czasem. Rozpacz i poczucie niesprawiedliwości, które tak dobrze pamiętałem, choć już przyzwyczajony do poczucia niesprawiedliwości, żeby nie powiedzieć zżyty z nim, pozwalały mi rozumieć ich rozpacz i poczucie niesprawiedliwości, choć nigdy się do końca nie wie, czy się rozumie, można tylko porównywać z tym, co się przeszło samemu. <br><br>Z czasem więc oni także zapominali o poczuciu niesprawiedliwości, stawali się niezaangażowanymi, beznamiętnymi, obojętnymi obserwatorami życia w sanatorium, oddanymi tylko walce z sobą, tworzeniu