świadomi, że jest ona w sposób szczególny uzależniona od rynku. I wprowadzali wyraźne rozgraniczenia. I w tym dwaj wielcy antagoniści - Miriam i Brzozowski - niewiele się od siebie różnili. Pierwszy już na samym początku pisał o "nikczemnym, pseudoliterackim rodzaju, zwącym się &lt;hi rend="spaced"&gt;powieścią fejletonową&lt;/&gt;, a mającym na celu jedynie schlebianie najpospolitszym instynktom, próżniactwu myśli i zmysłowości", by po latach z nie ukrywaną pogardą pisać o "grasantach felietonowych w rodzaju A. Gruszeckiego lub &lt;page nr=149&gt; W. Gąsiorowskiego". Drugi choćby w &lt;hi&gt;Słowie wstępnym&lt;/&gt; otwierającym książkę o powieści pisał o "rozchodzących się w olbrzymiej ilości wyrobach pp. Krechowieckiego, Jeske-Choińskiego, Gawalewicza, Gąsiorowskiego". <br>W takim pisaniu o produktach czy