wraz z nią swoją godność, swoje prawdziwe znaczenie oraz istotną rację swojej egzystencji. Nie on jest ostatecznym dawcą łaski, lecz sam jej ustawicznie potrzebuje od Boga. Spełniwszy swoje posługiwanie i swoją powinność pozostaje jedynie "sługą nieużytecznym" (Łk 17, 10) i niegodnym wielkiej sprawy, której służy. To nie jego rozstrzygnięcia, decyzje, praktyki i przepisy posiadają same w sobie moc zbawczą. Jedynym źródłem zbawienia pozostaje na zawsze Chrystus. Ewangeliczna scena umycia nóg (J 13, 1-16) w przededniu tajemnicy Krzyża i Zmartwychwstania nabiera charakteru normatywnego i głęboko eklezjalnego. Jezus mówi sam o sobie: "Ja jestem pośród was jak ten, kto służy" (Łk 22