wartością parametru jest x, a przyjmuje się hipotezę zerową.<br> Natrafiamy obecnie na trudność następującą. Jeśli dla ustalonego x: p(xix) jest ciągłą funkcją x, to dla wszelkich d :&lt;gap&gt; dla wszelkich x dostatecznie mało różniących się od x . Inaczej mówiąc, im wyższa jest skuteczność d przy założeniu, że hipoteza zerowa jest prawdziwa, tym niższa jest skuteczność d przy założeniu, że hipoteza zerowa jest "niemal prawdziwa". Powyższy fakt zmuszałby do stosowania wysoce paradoksalnych reguł wnioskowania, jeśliby się oceniało te reguły za pomocą wskaźników skuteczności wzmiankowanych na początku niniejszego artykułu. Przyjmuje się wobec tego inne rozwiązanie.<br> Postuluje się mianowicie, by skuteczność d przy założeniu