tej potężnej armii płatnych, wygodnie urządzonych przy legalnym ruchu robotniczym działaczy z rewolucyjnych założeń marksizmu. Założenia te - wbrew sugestiom Wehlera - nie wymagały od socjaldemokracji, by w ciągu dwudziestolecia poprzedzającego I wojnę światową propagowała bezwarunkowo hasło niepodległości Polski. Wymagały natomiast jasno sprecyzowanego programu rewolucyjnego, w którym znalazłoby się również miejsce na prawo narodów znajdujących się pod zaborem niemiecko-pruskim do samostanowienia o swoim losie.<br>Możliwość tego rodzaj rozwiązania kwestii narodowej przez SPD autor jednak nie dostrzega, choć stwierdza, że SPD nie miała jasnego poglądu na kwestię polską, gdyż uważała, że problem ten zostanie automatycznie rozwiązany po objęciu przez nią władzy w państwie