MIT-u</>, <name type="person">Teodor Postol</>, zbadał dokładnie programy, ułożone przez zespół inżynierów i uczonych, które miały jakoby gwarantować rozróżnienie pomiędzy śmiercionośnym pociskiem a towarzyszącymi mu dla zmylenia tak zwanymi atrapami, czyli śmieciem. <name type="person">Profesor Postol</> sprawdził obliczenia i wykresy gwarantujące rozróżnienia, od których zależy skuteczna antyrakietowa obrona. Wykrył on, że te gwarancje programowe są tyle warte, co gra w orła i reszkę. Jeżeli obliczenia Postola są dokładne, to cały obecny projekt tarczy antyrakietowej nigdy nie będzie mógł obronić USA. Cóż w tej sytuacji uczynił Departament Obrony? Wszystkie dane <name type="person">Postola</> nakazał utajnić. Smak rzeczy w tym, że ośrodek rosyjski przeprowadził i udostępnił w Internecie