sprawki, ani dobry, ani zły, wiecznie w nie swojej roli - właściwie aż do ostatniej sceny, która przynosi spokój. Rzecz składa się z kilku zamkniętych aktów przerywanych refrenem: powrotem do domu i rytuałem rannego wstawania. W tym refrenie po raz pierwszy we współczesnym kinie polskim pojawia się wyższa niż historia instancja przebaczenia - to żona grana przez Annę Waszczyk. Powrót z solidarnościowej manifestacji, czy z komisariatu kończy się zawsze tym samym: talerzem zupy i przygarnięciem do ogromnej piersi. Spokój i ciepło bijące wtedy z ekranu mają wymiar niemalże metafizyczny. Kutz mówi, że zrobił "Zawróconego", by odreagować "ŚMIERĆ JAK KROMKĘ CHLEBA", film, który rozminął