po prostu "jestem radosny" znika dystans, znika sycenie, znika także fenomen jouissance. Tak więc fenomen "używania" zakłada istnienie pewnego oddalenia pomiędzy mną a moim nastrojem, aktem, przeżyciem. Moje Ja jest gdzieś w głębi. Nastrój ogarnia je od "zewnątrz", jest czymś dla mnie. Intencja "używania" jest intencją wsobną. Poprzez tę intencję przebija w ostatecznej instancji ta sama treść, jaką udało nam się zaobserwować w poprzednim przypadku. Jest nią samo aksjologiczne Ja. Tylko wartość może "używać", "przeżywać", "zużywać" cokolwiek. Jaka wartość? Wartość konscjentywna. Znów jedynie adekwatną nazwą dla tej wartości jest słówko "ja".<br>Starałem się uchwycić Ja aksjologiczne jako swoistą konscjentywną wartość stojącą