deuteronu, związanego układu dwu nukleonów, jest zbyt uboga do poznania tych części. Musimy zatem uzupełnić nasze eksperymenty o badania zjawisk zachodzących przy zderzeniu dwu swobodnych nukleonów, a zatem w ich stanie nie związanym. <br>&lt;gap&gt;<br>Prawdopodobieństwo zmiany kierunku ruchu nukleonu w wyniku takiego zderzenia, czyli jak mówimy rozproszenia, wyrażamy przez wielkość zwaną przekrojem czynnym na rozproszenie. Odpowiada mu wielkość powierzchni tarczki, którą moglibyśmy związać z jednym z nukleonów, o tej własności, że drugi nukleon uważany za punktowy dozna rozproszenia, gdy przejdzie w jej obszarze (rys. 4.10a). Przekrój czynny możemy wyznaczyć eksperymentalnie, mierząc licznikiem cząstek liczby nukleonów rozproszonych w różnych kierunkach (rys. 4