umieli wytoczyć garnki tak pojemne, że budziły podziw patrzących. Oczywiście możliwość zrobienia takiego dzieła zależała też od gliny, która dysponowano. W naszych warunkach były to gliny o niskiej temperaturze wypalania sięgającej 900 &730;C. <br>W piecach garncarskich wypalano dwa rodzaje naczyń, przy normalnym ogrzewaniu z dopływem tlenu wyroby o różnej barwie, przeważnie glazurowane, a przy zamkniętym dopływie tlenu, wspominane już, siwaki i czarna ceramikę. Ceramika ta przyjęła się w średniowiecznej Europie, ponieważ jakość jej była lepsza, niż wypalanej normalnie, nie przepuszczała wody i była bardziej trwała. Jednakże większe możliwości zastosowania miała ceramika glazurowana. Ona też rozwinęła się w kulturze wsi, spychając zasięg