prawie przez całą górkę. Zamiast unieść się w górę, ślizgałam się po zabłoconej murawie. Kilka osób podbiegło mi pomóc. A jak już zagrożenie minęło, to rechotali ze mnie, że niby to takie śmieszne.<br>Jadwiga znowu podeszła do mnie. Powietrze wirowało, moje serce biło szybciej niż zwykle.<br>A może to jakoś przeze mnie tak się zrobiło. Bo trudno mi było wytrzymać, jak podchodziła tak blisko, miała takie niebieskie oczy i miękkie ruchy jak kot albo jakiś linoskoczek.<br>I poza tym zupełnie niespodziewanie zaczęła się ze mną kłócić. Albo ja z nią. <br>- Dlaczego leciałaś tak blisko lasu? - złościła się. - Nigdy nie słyszałaś o