domu. Teraz, z tymi planszami, ich dom stał się mniej ponury. To także dziwne, bo słowa, w które się wpatrują, nie obiecują im żadnej uchwytnej pomocy. Kto weźmie za nich ich brzemię? Prawdopodobnie nikt. Może to dowód naszej bezduszności i pogardy dla niedostosowania. A może w tej oschłości jest jakaś przezorność. Czemu mamy być odpowiedzialni za czyjeś kompletnie nieudane życie? Czy nie jest najlepiej, jeśli każdy sam troszczy się o siebie i sam jest odpowiedzialny za nieszczęścia, które na niego spadają?<br><br>magda@nous.czyli.umysł<br>Nie wiem, jak jest lepiej, ale pamiętam Levinas, na którym niezatarte wrażenie wywarły zbrodnie II wojny