na oczy.<br>- A pan nie Francuz? - słyszę, jak woła z niższej kondygnacji.<br>- Nie - powiadam - Chińczyk.<br>- Czemu pan tak głupio odpowiada, kiedy grzecznie pytam?<br>- Tak samo jak pani.<br>- A ja jestem kobietą.<br>- Jeszcze nie - krzyczę i słyszę, jak panna Birmin śmieje się zuchwale.<br>Skąd ona umie tak dobrze po polsku? Jakie przyjemne takie polskie krótkie spięcie. Zdaje się, że na moment istnienie odinaczyło się do właściwych form.<br>W pokoju siedzi parę osób. Wykończają ranną toaletę, ścielą łóżka. Vilbert siedzi przy stole i już pisze. Pisze cały dzień, w każdej pozycji i okoliczności. Mac Kinley naprzeciwko niego z książką w ręku. Schylam się