historii Akademii ujawniały się dwa różne sposoby myślenia o warsztacie graficznym. W jednym z nich sekrety warsztatu były wartością samą w sobie, a dostęp do nich niełatwy. Trzeba było przejść przez kolejne zadania, każde w innej technice - w oparciu o prace studyjne. W dodatku potrzeba było specjalnych zachodów, aby na przykład dowiedzieć się, co adiunkt Stanisław Rzepa - znakomity spec od wklęsłodruku - wyjął z kieszeni fartucha, by kilkoma ruchami wprawnej ręki przygotować na gorącej blasze tak zwany miękki werniks. Zupełnie inaczej myśleli o warsztacie graficznym następcy adiunkta Rzepy i profesora Jurkiewicza - Gardowski czy Wejman. Traktowali go jako immanentną część procesu twórczego. Doświadczając