się jakby nieledwie za<br>dotknięciem palcem, przywołała mnie szeptem spoza zasłaniających ją<br>pelargonii, za którymi się najwyraźniej kryła:<br> - Panie Piotrze. Panie Piotrze. Proszę tutaj podejść. Czy pan nie<br>wie, o co mama jest na nas obrażona?<br> Wzruszyłem ramionami.<br> - O co by miała być obrażona?<br> - Ależ tak, jest obrażona. Tak nam przykro. Najgorsze, że nie wiemy o<br>co.<br> Musiało ich to widocznie mocno dręczyć, bo następnego dnia Róża,<br>zdobywając się na odwagę, nieoczekiwanie wpadła do nas, już od progu<br>sztucznie rozweselona i jakby nigdy nic zaczęła wręcz matkę błagać,<br>żeby jeszcze raz podała przepis na ten sernik, co im kiedyś już podała