by szukał wskazań u Lenina. Jednakże trudno oprzeć się wrażeniu, że mimo imponującego swym rozmiarem wykazu literatury i materiałów źródłowych oraz częstego powoływania się na nie w przypisach, autor niezbyt uważnie korzystał zarówno z szeregu pozycji historiografii polskiej, jak i z dokumentów archiwalnych, ograniczając się w gruncie rzeczy do wyciągania przysłowiowych rodzynków, w oparciu o które trudno oczywiście o rzetelne wnioski uogólniające. Ujmując np. trafnie wpływ ZZSP i OZ PPS na kierownictwo PPS zp, autor nie dostrzega jednak, że w obu tych ośrodkach emigracyjnych skoncentrowała się prawica kierowniczego trzonu PPS, nie mającą wiele wspólnego z socjalizmem, i że nieprzypadkowo w okresach