odzywa. Ukrył twarz w dłoniach i oszołomiony popatruje na obecnych przez szczeliny między palcami, ciepłe żaluzje, zza których może bezpiecznie obserwować splątane wokół stołu Ofelie ze źdźbłami traw w wilgotnych włosach i mężczyzn, którzy co rusz zmieniają się na mgnienie w sękate, omszałe pnie. Twarze profesora i grubaska puchną w pulsujące białe grzyby. Za chwilę wszyscy zaczną się spierać na temat czarnego kota, który spokojnych i zadowolonych z życia księgowych popycha samą swoją obecnością do zbrodni, do zadawania siekierą prędkich, niezdarnych ciosów prosto w czaszkę. <br>&lt;tit&gt;Transylvania Station&lt;/&gt;<br>Anglik nie przestaje myśleć o własnej Transylwanii, takiej bez karpackich zamków, borów, wilkołaczych stad