w Dolinie Susy, do strumienia gdzie bawiło ją zanurzanie rąk i nóg. "Były srebrne, takie czyste i srebrne. <foreign>Oh Padre mio</>". Nie wiedziałem, czy wykrzykując <foreign>Oh Padre mio</> zwracała się do mnie, czy z pamięci wywoływała swego ojca. Powinna mnie była `ostrzec osobliwa tonacja głosu w tym okrzyku, ale w radosnym uniesieniu nie przywiązywałem do niej nadmiernego znaczenia. Co mnie skusiło, by w dalszej rozmowie wymienić mimochodem imię jej synka? Stężała, zachmurzyła się i spojrzała mi wyzywająco w oczy: <gap>. Złowieszcze słowa, przerwane w środku cichym chichotem: za śmierć biednego synka dziękowała Panu Niebios... albo Piekieł. Jak były złowieszcze, miałem zrozumieć niebawem