cele, wobec których menedżerowie przejawiają pozytywną preferencję, wchodzą, obok zysku, jako zmienne składowe do menedżerskiej funkcji użyteczności. Ponieważ menedżerowie dysponują znaczną swobodą działania, stopień realizacji poszczególnych celów w dużej mierze zależy od ich uznania (discretion). Dzięki temu, że do zaspokojenia roszczeń akcjonariuszy wystarcza zwykle tylko pewne minimum zysku, mogą oni realizować własne cele, niekoniecznie zbieżne z celami właścicieli spółki. Zdaniem Williamsona, może tu chodzić np. o wynagrodzenia samych menedżerów oraz inne, także pozapieniężne, świadczenia na ich rzecz, o realizację pewnych inwestycji (zwiększających prestiż menedżerów, ale niekoniecznie zyski spółki), o zatrudnienie i wyposażenie miejsc pracy dodatkowego personelu pomocniczego itd. Realizacja tego typu