nie pożałował starego Boguckiego, któremu sprawił swoją uwagą widoczną przykrość. Ordynator wydawał się bardzo przygnębiony. Trząsł siwą głową i chciał coś na swoje usprawiedliwienie powiedzieć, lecz Widmar był już na dziedzińcu szpitalnym. Głupi staruszek! - mamrotał.<br>Aby dojść do końca dziedzińca, miał zrobić jakieś pięćdziesiąt kroków, te pięćdziesiąt kroków były najbardziej realnym przeżyciem, jakiego w tym okresie doznał. Wchłaniał w siebie przyrodę i ludzi, w większości wypadków chorych, których spotykał na ścieżkach, jako coś niezwykle życiowego i konkretnego .<br>&lt;page nr=192&gt;<br> Wnikliwie wpatrywał się we wszystko. I jeżeli niektórym wydaje się zasługą i trudnością ujrzeć w życiu tak zwaną dziwność istnienia, to w tym wypadku