na scenę, żeby zaśpiewać "Gumę do żucia", a widownia od razu wybuchnęła oklaskami. Publiczność zaczęła wołać: brawo Wajda! Wajda, nie ja. I wtedy mogłam już zaśpiewać tak, jak zaśpiewałam: fałszując okropnie. Ale odważnie. Akceptowali mnie.<br>Typ, który stworzyłam w "Człowieku z marmuru" był czymś nowym. Mogłam się nie podobać - w recenzjach pisano o mojej roli źle - ale zapamiętano mnie, zwróciłam uwagę. W ciągu kilku miesięcy - premiera "Człowieka z marmuru" odbyła się w marcu, premiera "Ślubów panieńskich" i "Doriana Graya" w lutym, festiwal w Opolu w lipcu - zdobyłam więcej, niż mogłoby mi się przyśnić. A jednocześnie wiedziałam, że nie umiem nic.<br>Dramatyczna