inscenizacji, inspirowana zachwycającymi wyobraźnię możliwościami otwieranymi przez nowości z dziedziny techniki, rozbudzała wśród ludzi teatru nieuchronne dążenie do suwerenności, do uwolnienia sceny spod pełnej podległości słowu poetyckiemu. Z kolei te widowiskowe efekty, choć fascynowały poetów, nie musiały wcale odpowiadać ich wyobrażeniom o stylu ewentualnego wystawiania własnych dzieł.<br>Toteż - chociaż to romantycy dowodzili, że teatr powinien ulec gruntownej przemianie - szybko okazało się, iż ich dzieła dziwnie do nowego teatru nie przystają, że niemal nie pojawiają się w repertuarze. Nie szukali ich dyrektorzy teatrów (poziom melodramatu i grozy stwarzał korzystniejsze możliwości dla wprowadzania ulubionych przez publiczność efektów scenicznych), a z kolei niektórzy autorzy