wspólnotą. Rodzi się ono przy naruszeniu tej części obrazu własnej osoby, która powstała ze zinternalizowanego zwierciadła społecznego. Już we wczesnych okresach rozwoju dziecko uczy się, że pewne jego sposoby zachowania zbliżają, a inne oddalają je od otoczenia społecznego (przede wszystkim matki). W tym okresie życia oddalenie od środowiska społecznego jest równoznaczne ze śmiercią. Śmierć społeczna równa się śmierci biologicznej. W ten sposób rodzi się lęk społeczny i on prawdopodobnie wpływa na internalizację zwierciadła społecznego. System nagród i kar działający w otoczeniu społecznym zostaje przyswojony. Człowiek sam siebie i karze, i nagradza. Jest dla siebie sędzią, a nieraz i katem. W ten