lampą w obu dłoniach prowadziła szczęśliwy los ku oczekującym, błagającym w mroku.<br>- Ciekawy jestem, czy nasz dom będzie miał światła, nie dałem pieniędzy kucharzowi, zapomniałem na śmierć - uprzedzał Istvan.<br>Kiedy jednak wjechali na trawiasty plac z ulgą spostrzegł chwiejny grzebyk płomyczków na niskim murze, mroczna grota werandy kosmatej od pnączy rozbłysła żółto lampkami. Czokidar stał w rozkroku, wsparty na grubym bambusie, u jego stóp trzy rzędy światełek migotały przyginane niedostrzegalnym powiewem, tylko nogi jak wykute z brązu rozjaśniała trawa ognista. Ogromny cień padał na ścianę, czyniąc go czuwającym wysłannikiem doskonałych.<br>- Zapalił - odetchnął z ulgą - zasłużyli na nagrodę... I do naszego domu